Zonder haar
Ik keek even uit het raam. Ik zuchtte. Waarom juist ik? Ik dacht diep na. Mijn beste vriendin was enkele dagen geleden overreden door een vrachtwagen. De dader was spoorloos. Mijn ma zei dat ik door moest gaan met mijn leven. Maar dat wou ik niet. Ik moest en zou de dader vinden. Al leek die taak hopeloos. Toen de minuten vorderden dacht ik verder na. Ik zag de beelden zo gebeuren voor mij. Ze was vrolijk tegen mij aan het praten toen ze de weg overstak. Maar opeens... Uit het niets... Daar was hij, die verdomde vrachtwagen. Ik stond verstijfd. Het was mijn schuld, ik had moeten schreeuwen, zeggen dat ze moest oppassen. Of haar wegduwen.. De vrachtwagen verdween meteen. Toen lag ze daar. De vrachtwagen verdween zonder omkijken. Gelukkig was er die man in de auto. Hij stopte - in tegenstelling
tot de vrachtwagen - meteen. De man was dokter. Hij probeerde haar nog te reanimeren, maar het was te laat. Ik keek maar naar de grond toen de man me enkele vragen stelde. Met bevende stem had ik geantwoord. En toen kwam de politie. Haar ouders en de mijne kwamen ook. Toen ik de volgende dag naar school ging zag ik haar ouders met onze juf praten. Ik liep er niet naartoe. Maar toen de bel rinkelde liep iedereen naar binnen. De juf vertelde het. Ook over mij. Ik kon mezelf niet dwingen verder te denken. Ik keek nog eens uit het raam. Toen zuchtte ik alweer. Ik stond op en liep naar de keuken. Daar pakte ik een papiertje en een pen. Ik schreef erop:'ben even wat gaan wandelen.' Dat briefje legde ik op tafel. Slenterend verdween ik uit de keuken, naar buiten. Terwijl ik naar de grond keek wandelde ik naar het speeltuintje van het dorp. Toen ik daar aankwam zag ik een vader met zijn zoon spelen. Ik zag de lach op hun gezicht. Ik ging op 1 van de schommels zitten. Daar schommelde ik wat heen en weer. Maar ook daar lukte het me niet om mijn zinnen te verzetten. Wat moest ik toch doen? Ik stapte van de schommel af en wierp nog een laatste blik op de vader en zijn zoon. Zonder na te denken ging ik naar de ouders van mijn vriendin. Misschien hielp het als ik met hen ging praten. Trillend belde ik aan. Er deed niemand open. Ik belde nog een paar keer. Maar er deed nog steeds niemand open. Ik slenterde weg. Maar dat slenteren veranderde in lopen. Zo hard had ik nog nooit gelopen. Ik wist niet waar ik naartoe ging. M'n voeten waren de baas over mij. Maar ik wist ze langzaam aan weer onder controle te krijgen. Het had geen zin om nog langer weg te blijven. Daarom besloot ik maar om naar huis te gaan.
Maar het duurde lang voor ik eindelijk thuis was. Ik had een heel eind gelopen. Ik ging op mijn kamer zitten. Toen zag ik een armbandje liggen.
Ons vriendschapsarembandje. Ik nam het vast. Ik kneep er hard in. Maar hoe harder ik kneep, hoe pijnlijker de herinnering aan haar was.
Die beelden... Ze kwamen weer terug... Mijn adem ging snel. Ik begon te zweten. Snel liet ik het armbandje op de grond vallen. Het was kapot. Ik sloot langzaam mijn ogen. Maar mijn adem ging nog steeds snel. Ik voelde nu ook mijn hart sneller kloppen. Ik kon niet meer nadenken.
Het enige wat ik nog van haar had... Weg. Hoe kon ik zo stom zijn?Het maken had geen zin. De 'ziel' ervan zou nooit meer terugkomen.
Ik kreeg opeens verschrikkelijke hoofdpijn. Ik kon niet meer op mijn benen staan. Toen... Alles werd zwart voor mijn ogen.
meer in aantocht
